Ένας χρόνος ΜΑΖΙ: ΕΝΑΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
ΕΝΑΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 18/12/2022
Μετά από έναν χρόνο παρουσίας της πανελλαδικής κίνησης ΜΑΖΙ στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μετά από έναν χρόνο ενημέρωσης όλων των ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ πανελλαδικά για τις θέσεις μας και την συμμετοχή μελών μας στις Γενικές Συνελεύσεις και στα Δ.Σ. των πρωτοβάθμιων σωματείων μας, μετά από την συμμετοχή μας με εκλεγμένους αντιπροσώπους σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ το καλοκαίρι του 2022, το ΜΑΖΙ συνεχίζει τον αγώνα που ξεκίνησε για όλα αυτά τα ζητήματα, που υποβαθμίστηκαν ή αποσιωπήθηκαν από τα σωματεία των εργαζομένων.Η καταπάτηση ατομικών, συλλογικών και εργασιακών δικαιωμάτων και το κυρίαρχο ζήτημα του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια αποτέλεσαν θέματα, που εξ αρχής μάς προβλημάτισαν έντονα. Την ώρα αυτή, ενός πρώτου απολογισμού, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να επικεντρώσουμε σε εξελίξεις, που δυστυχώς, επιβεβαιώνουν τις αρχικές μας εκτιμήσεις και την μετέπειτα πορεία της δράσης μας.
Οι υγειονομικοί, που παραμένουν ακόμα σε αναστολή από την 1η Σεπτεμβρίου 2021, με μηδενικές αποδοχές, δικαιώθηκαν από το ΣΤΕ, που έκρινε αντισυνταγματική την παράταση της αναστολής τους λόγω έλλειψης στοιχείων. Και παρά την απουσία στοιχείων, η κυβέρνηση μελετά την επιστροφή τους με ένα αυστηρό πρωτόκολλο συνεχών ελέγχων με δικά τους έξοδα, αφήνοντας να εννοηθεί ξεκάθαρα ότι τα υγειονομικά μέτρα δεν είναι τελικά υγειονομικά, αλλά σωφρονιστικά. Μετά την νέου τύπου «αξιολόγηση» που καταπατά το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος και την παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων, με κυρίαρχο το ζήτημα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, η κυβέρνηση προχωρά σε ολομέτωπη επίθεση στο δημόσιο σύστημα υγείας με το νέο νομοσχέδιο, αποκαλύπτοντας πλέον τις πραγματικές προθέσεις της, που, φυσικά, δεν είναι η προστασία της υγείας των πολιτών αλλά η εξουθένωσή τους.
Τα τεστ σε υγιείς εργαζομένους, που τα πληρώνουν οι ίδιοι, εξακολουθούν, την ίδια ώρα που νοσούντες εργαζόμενοι επιστρέφουν στην εργασία τους την έκτη ημέρα νόσησης, ακόμη και με θετικό τεστ (!).Η διατήρηση των υποχρεωτικών τεστ στην εκπαίδευση και σε άλλους εργασιακούς χώρους είναι ένα είδος “πειραματικής” διατήρησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, και μάλιστα χωρίς κανενός είδους σοβαρό υγειονομικό πρόσχημα πλέον. Με λίγα λόγια, στον εργασιακό χώρο έχει ήδη εισβάλει η νέα μη κανονικότητα, όπου η λογική, η ισότητα και τα εργασιακά δικαιώματα καταλύονται. Χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο επιβάλλονται αυθαίρετα και δήθεν υγειονομικά μέτρα, τηστιγμή, μάλιστα, που έχουν αρθεί όλοι οι άλλοι περιορισμοί και οι υποχρεωτικότητες που είχαν επιβληθεί στο όνομα της προστασίας από τον ιό.
Τα ψηφίσματα που εξέδωσαν κάποιες ΕΛΜΕ και η ασθενής αντίδραση κάποιων παρατάξεων για το ζήτημα των υποχρεωτικών τεστ και των αναστολών εργασίας, δεν αρκούν, εάν τα ζητήματα αυτά δεν αντιμετωπιστούν ως πρωτεύοντα για την ισοτιμία των πολιτών και την επαναφορά κεκτημένων δικαιωμάτων. Από την αρχή υποστηρίξαμε πως οποιαδήποτε συνδικαλιστική διεκδίκηση, οποιοσδήποτε αγώνας απεργιακός ή άλλος, δε μπορεί παρά να ξεκινάει με το αίτημα της άμεσης επιστροφής στην εργασία τους των υγειονομικών που βρίσκονται σε αναστολή και της ισότιμης αντιμετώπισης των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση, παράλληλα με την προώθηση της ψηφιακής διακυβέρνησης, προωθεί τις διακρίσεις εις βάρος πολιτών και αντιμετωπίζει τους πολίτες ως επαίτες, υποκαθιστώντας την αξιοπρεπή διαβίωσή τους με τα κάθε είδους pass, (powerpass, fuelpass, foodpass) που λειτουργούν ως στήριγμα για την παγίωση των πενιχρών αποδοχών των εργαζομένων και εθίζουν τους πολίτες σε καθεστώς παραχώρησης άδειας για την κάλυψη των αναγκών και των μετακινήσεών τους. Στην πραγματικότητα απεργάζεται τη διάλυση κάθε είδους εργασιακού κεκτημένου και τη μετατροπή μας σε δουλοπάροικους και εξαρτημένους από την «καλή θέληση» των άνωθεν σωτήρων.
Η απόφαση του Υπουργείου για διεξαγωγή ηλεκτρονικών εκλογών για τα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών, χωρίς πλέον το πρόσχημα της πανδημίας, εντάσσεται στο πλαίσιο του ψηφιακού μετασχηματισμού, ενώ η επίθεση κατά των συλλογικών διαδικασιών -και της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών – φανερώνουν πλέον απροκάλυπτα τις μεθόδους, που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια για τον βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας σε κοινωνία ασφυκτικού ελέγχου και συνεχόμενης επιτήρησης μέσα από τις ψηφιακές «διευκολύνσεις» και τις «ανέσεις» που μας υπόσχονται.
Μπορεί ο κλάδος να απάντησε με υψηλό ποσοστό αποχής στις ηλεκτρονικές “εκλογές” για τα υπηρεσιακά συμβούλια, ωστόσο φοβόμαστε ότι η πρακτική αυτή του χρόνου θα θεωρείται ρουτίνα, όπως ρουτίνα θεωρούνται φέτος οι διαδικασίες της λεγόμενης εσωτερικής αξιολόγησης των σχολείων, η οποία τόσες αντιστάσεις συνάντησε τα προηγούμενα χρόνια.Ενώ σειρά παίρνουν το νέο πακέτο εντατικοποίησης και γραφειοκρατικής ιεράρχησης της εργασίας στην εκπαίδευση με τους συντονιστές εκπαιδευτικού έργου, τους “μέντορες” κλπ κλπ, και, φυσικά, η ατομική αξιολόγηση που θα σημάνει την ολοκλήρωση της υπηρεσιακής υποταγής των εκπαιδευτικών και ήδη έχει μετατρέψει πολλούς από εμάς σε κυνηγούς και “καταναλωτές” μεταπτυχιακών, σεμιναρίων και κάθε είδους “χαρτιών” και “τυπικών” προσόντων, εδραιώνοντας έτσι τον ανταγωνισμό και καταστρέφοντας το συνεργατικό κλίμα μεταξύ των συναδέλφων σε κάθε εκπαιδευτική μονάδα. Η διάλυση της παιδείας συνεχίζεται, λοιπόν, με τη διάβρωση του χαρακτήρα της και του ρόλου μας ως δασκάλων, αφού πια η πολιτεία μάς αποπροσανατολίζει από τον πυρήνα της αποστολής μας, που αντί για παιδαγωγική και μορφωτική γίνεται όλο και περισσότερο γραφειοκρατική και αποστραγγισμένη. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση κρατά σε εφεδρεία δυο σημαντικά όπλα που χρησιμοποίησε στη σκληρή φάση της πανδημίας, την τηλεκπαίδευση και τον ψηφιακό έλεγχο όλων μας με τις πλατφόρμες τύπου Edupass, τα οποία όπλα μπορεί εύκολα να χρησιμοποιήσει σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή.
Η τηλεκπαίδευση και η συνεχής απομόνωση δημιούργησε πολλά προβλήματα στα παιδιά μας –τους μαθητές μας- και φάνηκε καθαρά ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση ήρθε για να μείνει ως λύση σε κάθε τεχνητό πρόβλημα που θα «προκύπτει». Στο σημείο αυτό ας αναλογιστούμε πόσες φορές δεχτήκαμε μηνύματα προειδοποίησης για έκτακτες καιρικές συνθήκες (οι οποίες πλέον έχουν ταυτότητα και ονοματεπώνυμο), που τελικά αποδείχτηκαν μηνύματα υπενθύμισης ότι βρισκόμαστε στο φθινόπωρο και ότι έρχεται ο χειμώνας…
Είναι φανερή η προσπάθεια να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε στο έλεος έκτακτων συνθηκών, για τις οποίες χρειαζόμαστε έναν άνωθεν προστάτη, που θα σκέφτεται για εμάς, χωρίς εμάς.
Σταθήκαμε και στεκόμαστε απέναντι σε μέτρα που δεν έχουν στόχο την προστασία μας, αλλά τον εθισμό μας σε μια αλλόκοτη κατάσταση, όπου κάποιοι «αποφασίζουν και διατάζουν» και όλοι οι άλλοι υποχρεούνται να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες, χωρίς να ρωτούν πολλά.
Η ελευθερία στην έκφραση και στη σκέψη διώχθηκε και διώκεται ακόμη, είτε απευθείας είτε μέσω της συκοφάντησης ανθρώπων με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που αποτελεί μέθοδο καταστολής του υγιούς προβληματισμού ή οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης.
Όσο κι αν μακραίνουμε τον κατάλογο των αιτημάτων και των διεκδικήσεών μας, ουσιαστική αντίσταση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν γίνει κατανοητό από το συνδικαλιστικό κίνημα – και σε επίπεδο κλάδου όσο και γενικότερα- ότι η τάση πλέον του συστήματος είναι να εργαλειοποιεί υπαρκτούς και ανύπαρκτους “ζωτικούς” κινδύνους σπέρνοντας το φόβο, για να μπορεί να επιβάλλει τα σχέδια και τις πολιτικές του. Εκτιμούμε ότι, ακόμα κι αν δεν αναστηθεί κάποια στιγμή το φάντασμα του κορωνοϊού, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ή να εφευρεθούν μια σειρά από “απειλές” και να στηθούν άλλου τύπου “κρίσεις” με ανάλογα αποτελέσματα. Παρότι αρκετά από τα πρωτοβάθμια σωματεία μας σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση εξέδωσαν ψηφίσματα για την άρση των αναστολών των υγειονομικών, για την κατάργηση της παράλογης και άδικης υποχρέωσης για διενέργεια ράπιντ τεστ στους μη εμβολιασμένους εκπαιδευτικούς κ.ά., ωστόσο η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ δεν μίλησαν για τα αυτονόητα και δίκαια αιτήματα αυτά.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο ρόλος των σωματείων των εργαζομένων πρέπει να επαναπροσδιοριστεί.
Ουσιαστική διεκδίκηση δεν μπορεί να υπάρξει, εάν όλα τα παραπάνω ζητήματα δεν αντιμετωπιστούν ως επιμέρους πλευρές του ίδιου προβλήματος, που είναι η προσπάθεια μετατροπής των ατόμων και της κοινωνίας σε άμορφη, άβουλη μάζα.
Η κίνηση ΜΑΖΙ στην εκπαίδευση, πιστεύει ότι μάς αξίζει κάτι καλύτερο και παλεύει για να το κερδίσουμε, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ζωής μας και ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ. Η πολιτική της κοινωνικής απομόνωσης, της κατάργησης της αυτοδιάθεσης του σώματος, του συνεχούς ελέγχου και της ασφυκτικής επιτήρησης που προσπαθεί μέσα από την πλήρη ψηφιοποίηση και το “αλάθητο”να επιβληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, μαζί με τη διάλυση των εργασιακών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων αποτελούν μια ΕΝΙΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, η οποία μας δείχνει ότι το να συστρατευτούμε ΜΑΖΙ είναι πλέον επείγουσα αναγκαιότητα.
Ασπίδα και όπλο μας η συσπείρωση των δυνάμεών μας και ο αγώνας μας για ισότητα, αυτοδιάθεση, ζωή.
Δεν υπάρχει ΥΓΕΙΑ χωρίς ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ
Δεν υπάρχει ΠΑΙΔΕΙΑ χωρίς σεβασμό στη ΖΩΗ
Δεν υπάρχει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χωρίς ΙΣΟΤΗΤΑ
Η επιβολή της νέας μη κανονικότητας μας αφορά όλους και όλες
Την απάντηση θα τη δώσουμε ΜΑΖΙ
