17Η ΝΟΕΜΒΡΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΝΗΜΗ.ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ.

Έχοντας διανύσει μισό αιώνα από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ο εορτασμός του δεν αποτελεί απλώς μια νοσταλγική ανάμνηση, μια τριήμερη πανηγυρική εκδήλωση, όπου «θιασάρχες», θα παρελάσουν υποκριτικά, καταθέτοντας στεφάνια και αποστηθίζοντας μπροστά στις κάμερες στεγνά και αδιάφορα λογύδρια, ανάξια να αποτυπωθούν στη μνήμη και να εμφυσήσουν αισθήματα αφύπνισης και περηφάνιας στον ελληνικό λαό. Όσο απομακρυνόμαστε από τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80, με τις μαζικές κινητοποιήσεις, τον παλμό και τη νωπή μνήμη των γεγονότων, τα λόγια των θεσμικών και πολιτικών εκπροσώπων γίνονται πιο άτονα, πιο τυπικά, καταδεικνύοντας με τη δύναμη των λέξεων τη χρονική, πολιτική και κοινωνική απόσταση. Σχεδόν μηχανικά, με ύφος νωθρό, επαναλαμβάνουν το επίκαιρο του μηνύματος του πολυτεχνείου με τόσο έντεχνο τρόπο ώστε σχεδόν αυτόματα από καίριο το μήνυμα να καθίσταται ξεπερασμένο και παρελθοντικό, αφήνοντας την αίσθηση πως ο αγώνας έγινε, πέτυχε και η τάξη αποκαταστάθηκε. Λόγια που μοιάζουν περισσότερο με μνημόσυνο, διαρκούν λίγα λεπτά και περνούν στη λήθη. Μια λήθη που δείχνει να εξυπηρετεί τουλάχιστον κάποιους.
Γιατί αν μεταφράσουμε σωστά τις λέξεις, το διαχρονικό μήνυμα που ευαγγελίζονται συχνά οι ομιλούντες έχει να κάνει με τη διαρκή (και όχι επετειακή) υποχρέωση του ελληνικού λαού να υπερασπίζεται τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Το επίκαιρο δε, σημαίνει ότι ο αγώνας αυτός δεν έχει λήξει. Η ελευθερία και η δημοκρατία χρειάζονται ξανά αγώνα και υπεράσπιση. Το ιστορικό μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πως η ελευθερία και η δημοκρατία δε χαρίζονται στους λαούς. Διεκδικούνται και κερδίζονται με αγώνες. Δίχως προγνωστικά, εκπτώσεις, παραχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Δεν «χαρίζει» ελευθερία ή εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Δεν «χαρίζει» δημοκρατία η ατιμωρησία εγκλημάτων, ο εξοστρακισμός της αντίθετης γνώμης, ο στιγματισμός και η περιθωριοποίηση των αντιφρονούντων. Η δημοκρατία χωράει το διάλογο και ο πλουραλισμός την κάνει ισχυρότερη.
Δεν «χαρίζει» ελευθερία και δημοκρατία, η επένδυση στην κοινωνική και οικονομική ανέχεια των πολλών προς όφελος των λίγων, η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, η ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών, ο εξαναγκασμός των νέων σε μετανάστευση, η υποθήκευση του μέλλοντος, η φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, εξέγερση ενάντια στο φασισμό και την τρομοκρατία, μας υπενθυμίζει πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Μας υπενθυμίζει πως είναι ο ίδιος ο λαός που θα αποφασίσει αν πρέπει να αγωνιστεί για τα ιδεώδη του ή αν ήρθε η στιγμή να τα εγκαταλείψει. Αλίμονο στο λαό που θα παραιτηθεί αλλά και αλίμονο στους κυβερνώντες που θα τον υποτιμήσουν.

Σ.Υ.Δ.Ε.
Σωματείο Υγειονομικών υπέρ Δημοκρατίας και Ελευθερίας