Μήνυμα του Καθηγητή Sucharit Bhakdi προς τους Έλληνες
Αγαπητοί Έλληνες,
Έχω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό:
Αφορά τους καθολικούς κινδύνους των “εμβολίων” που βασίζονται σε γονίδια.
Η ανοσία στους ιούς του αναπνευστικού στηρίζεται στη δράση των λεμφοκυττάρων, των “ειδικών” συστατικών του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα λεμφοκύτταρα Β παράγουν αντισώματα που πολλοί πιστεύουν ότι αποτελούν τον αποφασιστικό προστατευτικό βραχίονα της ανοσίας.
Έτσι, σύμφωνα με τη γενική πεποίθηση, τα αντισώματα συνδέονται με τους ιούς και έτσι εμποδίζουν την είσοδό τους στα κύτταρα, και πολλοί πιστεύουν πως αυτό αποτελεί τον κύριο πυλώνα της ανοσολογικής προστασίας.
Η άποψη αυτή είναι, ωστόσο, κατάφωρα εσφαλμένη και βρίσκεται πίσω από τις καταστροφικές εξελίξεις που συνέβησαν στην έρευνα για τα εμβόλια.
Έχει παραβλεφθεί το γεγονός ότι στον οργανισμό υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες αντισωμάτων. Η πρώτη παράγεται από λεμφοκύτταρα που βρίσκονται ακριβώς κάτω από τις βλεννογόνες μεμβράνες που επενδύουν το αναπνευστικό και το γαστρεντερικό σύστημα.
Τα αντισώματα αυτά – εκκριτικές ανοσοσφαιρίνες IgA -, εκκρίνονται μέσω και προς την επιφάνεια των βλεννογόνων μεμβρανών.
Βρίσκονται έτσι επί τόπου για να συναντήσουν τους ιούς που μεταδίδονται με τον αέρα και μπορεί να είναι σε θέση να αποτρέψουν τη δέσμευση του ιού και τη μόλυνση των κυττάρων.
Η δεύτερη κατηγορία αντισωμάτων (ανοσοσφαιρίνες IgG και κυκλοφορούσες ανοσοσφαιρίνες IgA) εμφανίζονται στην κυκλοφορία του αίματος. Αυτά τα αντισώματα μπορούν ενδεχομένως να αντιταχθούν στη διάδοση των ιών μέσω της κυκλοφορίας του αίματος.
Τα εμβόλια που εγχέονται ενδομυϊκά θα προκαλέσουν παραγωγή μόνο IgG και IgA, αλλά ποτέ εκκριτικών IgA.
Επομένως, τα αντισώματα αυτά δεν μπορούν να προστατεύσουν τα κύτταρα της αναπνευστικής οδού από τη μόλυνση από ιούς που μεταδίδονται με τον αέρα, όπως ο κορωνοϊός.
Όσον αφορά τα εκκρινόμενα αντισώματα IgA, αυτά πράγματι παράγονται ως απάντηση σε γνήσιες λοιμώξεις των αεραγωγών.
Οι βλεννογόνοι των υγιών ατόμων είναι επικαλυμμένοι με αντισώματα κατά των κοινών αναπνευστικών ιών, αλλά η ικανότητά τους να προλαμβάνουν τις λοιμώξεις είναι περιορισμένη, γι’ αυτό και οι λοιμώξεις από ιούς που μεταδίδονται με τον αέρα εμφανίζονται επανειλημμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σας.
Ο υποδεέστερος ρόλος των εκκριτικών αντισωμάτων IgA στην καταπολέμηση των ιογενών λοιμώξεων αναδεικνύεται από το γεγονός ότι τα άτομα με μια πολύ συνήθη γενετική ανωμαλία που δεν είναι σε θέση να παράγουν sIgA, δεν υποφέρουν από δραματικά αυξημένη ευαισθησία έναντι σοβαρών λοιμώξεων του αναπνευστικού.
Προκύπτει ότι τα λεμφοκύτταρα Τ διαδραματίζουν βασικό ρόλο στον έλεγχο των λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος και, πράγματι, αυτό επεκτείνεται στις ιογενείς λοιμώξεις γενικότερα.
Στρέφουμε τώρα την προσοχή μας στα κύτταρα αυτά, και θα περιορίσουμε την συζήτηση στη λειτουργία των κυτταροτοξικών λεμφοκυττάρων Τ (CTL).
Τι αναγνωρίζουν αυτά τα κύτταρα CTL, και ποια είναι η βασική συνέπεια της ανοσολογικής αναγνώρισης;
Ας δούμε τώρα την πρώτη εικόνα.
Όταν ένα κύτταρο παράγει μια πρωτεΐνη, μικρά θραύσματα αυτής της πρωτεΐνης θα προκύψουν ως παραπροϊόντα που μεταφέρονται στην επιφάνεια του κυττάρου και γίνονται έτσι προσβάσιμα σε αλληλεπίδραση με και αναγνώριση από τα κυτταροτοξικά λεμφοκύτταρα Τ (CTL).
Διαφορετικά θραύσματα αναγνωρίζονται από διαφορετικούς “κλώνους” λεμφοκυττάρων (Εικ. 1).
Η ανοσολογική αναγνώριση και η σύνδεση έχει ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση των λεμφοκυττάρων Τ, τα οποία στη συνέχεια εκτοξεύουν θανατηφόρες τοξικές ουσίες πάνω και μέσα στα στοχευόμενα κύτταρα.
Φανταστείτε την αλληλεπίδραση μεταξύ του παρουσιαζόμενου πρωτεϊνικού θραύσματος και του “υποδοχέα” του στο κύτταρο Τ ως κλειδαριά και κλειδί. Υπάρχουν μυριάδες διαφορετικά κλειδιά (θραύσματα) που ταιριάζουν σε μυριάδες διαφορετικές κλειδαριές (υποδοχείς του κυττάρου Τ).
Είναι γνωστό ότι η πραγματικά απίστευτη αυτή ποικιλομορφία των κλειδαριών προκύπτει κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης. Πώς συμβαίνει αυτό;
Οι κλειδαριές διαμορφώνονται ανάλογα με τα θραύσματα (κλειδιά) που εμφανίζονται κατά την ανάπτυξη; Τότε, τα CTL θα ήταν εξοπλισμένα με υποδοχείς που αναγνωρίζουν μόνο πρωτεϊνικά θραύσματα «του ίδιου» του οργανισμού, πράγμα που δύσκολα θα μπορούσε να υπηρετεί έναν λογικό σκοπό.
Αν, από την άλλη πλευρά, η ποικιλομορφία των κλειδαριών προέκυπτε απλώς κατά τύχη, χωρίς την ανάγκη κάποιας καθοδηγητικής δομής (κλειδιού), τότε θα δημιουργούνταν ταυτόχρονα δισεκατομμύρια λεμφοκύτταρα που αναγνωρίζουν “ιδικά ” και “μη- ιδικά”.
Η επόμενη εικόνα:
Ενδιαφέρον είναι ότι το τελευταίο είναι σήμερα γνωστό ότι ισχύει. Κατά θαυμαστό τρόπο, όταν ένα παιδί γεννιέται, ή πριν γεννηθεί, έχει λεμφοκύτταρα που αναγνωρίζουν “ιδικά” και “μη-ιδικά”, αλλά εκείνα που αναγνωρίζουν τα “ιδικά” σιωπούν ή κρατούνται υπό έλεγχο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής.
Περιστασιακά συμβαίνουν ατυχίες που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτοάνοσες ασθένειες. Όποτε βγαίνουν από την κάλυψη κύτταρα που αντιδρούν κατά του ήπατος, μπορεί κανείς να πάθει αυτοάνοση ηπατίτιδα. Αν βγουν κύτταρα που αντιδρούν κατά του παγκρέατος, μπορεί κανείς να πάθει αυτοάνοσο διαβήτη.
Όμως, από την άλλη πλευρά του νομίσματος, τα ανοσοποιητικά κύτταρα που αντιδρούν έναντι ουσιαστικά όλων των μη-ιδικών πρωτεϊνών και είναι παρόντα κατά τη γέννηση, είναι έτοιμα να αναλάβουν δράση κάθε φορά που υπάρξει μια πρόκληση.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι συμβατικοί εμβολιασμοί μπορούν να γίνουν με επιτυχία από την πρώτη βρεφική ηλικία. Τα κύτταρα Τ είναι όλα εκεί, τα λεμφοκύτταρα είναι όλα εκεί.
Και όταν έρθει ο κορωνοϊός, ξεσηκώνεται η ομάδα κατά του κορωνοϊού. Όταν έρχεται η γρίπη, ξεσηκώνεται η ομάδα κατά της γρίπης, κ.λπ. Κάθε προπόνηση ενισχύει την ομάδα, επιτρέποντας να περιορίζει ταχύτερα τον αντίπαλο και να τερματίζει τις λοιμώξεις με αυξανόμενη αποτελεσματικότητα.
Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι μια πρωτεΐνη θα παράγει πολλά θραύσματα που αναγνωρίζονται από πολλούς διαφορετικούς κλώνους CTL. Μια μετάλλαξη του ιού μπορεί να παράγει ένα διαφορετικό θραύσμα, αλλά η πλειονότητα των άλλων θραυσμάτων θα παραμείνει η ίδια. Για το λόγο αυτό, υπάρχει διασταυρούμενη αντιδραστικότητα και διασταυρούμενη προστασία με βάση τα CTL για όλα τα μέλη μιας δεδομένης οικογένειας ιών. Το αφήγημα ότι η εμφάνιση μεταλλάξεων του ιού πρέπει να αντιμετωπιστεί με την ανάπτυξη προσαρμοσμένων εμβολίων είναι γελοία.
Η ενεργοποίηση των λεμφοκυττάρων Τ συνδέεται με την ενεργοποίηση των λεμφοκυττάρων Β και αυτό οδηγεί στην παραγωγή αντισωμάτων. Ενώ τα λεμφοκύτταρα Τ αναγνωρίζουν θραύσματα πρωτεϊνών που παρουσιάζονται στην κυτταρική επιφάνεια, τα αντισώματα συνδέονται με τις ίδιες τις πρωτεΐνες (Εικ. 3). Έτσι, εδώ έχουμε πρωτεΐνη που φαίνεται επάνω στο κύτταρο, και βλέπετε το αντίσωμα να συνδέεται με την πρωτεΐνη.
Τα δεσμευμένα αντισώματα προκαλούν στη συνέχεια την ενεργοποίηση ενός άλλου σημαντικού βραχίονα της ανοσολογικής άμυνας, που λέγεται σύστημα συμπληρώματος, κι αυτό έχει εκτεταμένες συνέπειες. Φλεγμονώδη περιστατικά πυροδοτούνται από την ενεργοποίηση του συμπληρώματος, και επιπλέον, το ίδιο το σύστημα συμπληρώματος θα επιτεθεί στο κύτταρο στην επιφάνεια του οποίου συμβαίνει η ενεργοποίηση.
Μέσω της στρατολόγησης του συμπληρώματος, τα αντισώματα που παράγονται ως απάντηση στους πρώτους εμβολιασμούς θα δυναμώσουν έντονα την ανοσολογική επίθεση στα κύτταρα που παράγουν τις ξένες πρωτεΐνες κατά τους ενισχυτικούς εμβολιασμούς.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η παραγωγή “μη-ιδικών” πάντα θα προκαλεί φλεγμονώδεις και κυτταροκαταστροφικές διεργασίες.
Στις ιογενείς λοιμώξεις, αυτό έχει νόημα διότι οδηγεί στην εξάλειψη των προσβεβλημένων κυττάρων. Οι περισσότεροι ιοί στοχεύουν ένα περιορισμένο φάσμα ιστών και οι περισσότεροι ιστοί μπορούν να αναγεννηθούν, ώστε οι πληγές να επουλωθούν στη συνέχεια.
Οι υποστηρικτές των εμβολίων που βασίζονται σε γονίδια ισχυρίζονται συνήθως ότι οι παράγοντες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να μιμούνται αυτό που συμβαίνει στις πραγματικές λοιμώξεις. Η έκφραση της ξένης πρωτεΐνης υποστηρίζεται απ αυτούς ότι είναι βραχύβια και περιορίζεται κυρίως στο σημείο της ενδομυϊκής ένεσης. Συνεπώς, δεν πρέπει να αναμένονται σοβαρές ανεπιθύμητες αντιδράσεις.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο παραπλανητικό και πιο μακριά από την αλήθεια.
Ο ισχυρισμός ότι το συσκευασμένο mRNA παραμένει στο σημείο της ένεσης είναι ευρέως γνωστό ότι αποτελεί κατάφωρο ψέμα. Τώρα ξέρουμε πως τα “εμβόλια” εξαπλώνονται ταχύτατα από το σημείο της ένεσης στους λεμφαδένες και στην κυκλοφορία του αίματος.
Επειδή τα “εμβόλια” εισέρχονται σε όλα τα κύτταρα, η πρόσληψή τους είναι βέβαιο ότι θα συμβεί γρήγορα στα κύτταρα των λεμφαδένων, στα ενδοθηλιακά κύτταρα που επενδύουν τα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων, καθώς βέβαια και στα κύτταρα κάθε ιστού στον οποίο φτάνουν.
Το γεγονός αυτό θέτει αμέσως στην άκρη τον “mRNA-εμβολιασμό” από τις φυσικές λοιμώξεις, διότι πολύ λίγοι λοιμογόνοι παράγοντες στοχεύουν λεμφοκύτταρα ή ενδοθηλιακά κύτταρα. Μεταξύ των τελευταίων συγκαταλέγονται επικίνδυνοι ιοί που προκαλούν αιμορραγικό πυρετό και βακτήρια που επίσης προκαλούν απειλητικές για τη ζωή λοιμώξεις, π.χ. ο στικτός πυρετός του Rocky Mountain.
Σε χτυπητή αντίθεση, κάθε ένα mRNA-“εμβόλιο” θα υποκινήσει αυτοκαταστροφικές διεργασίες στα λεμφικά όργανα και τα αιμοφόρα αγγεία σε ολόκληρο το σώμα.
Η βλάβη στα τοιχώματα των αγγείων θα επιτρέψει στα “εμβόλια” να διαρρεύσουν στους γύρω ιστούς, όπου θα φυτευτούν “σπόροι” για την ανάπτυξη αυτοάνοσων ασθενειών.
Οι θρόμβοι αίματος που θα σχηματιστούν λόγω του τραυματισμού των αγγείων θα οδηγήσουν σε διαταραχές του κυκλοφορικού συστήματος, με σοβαρές και μη αναστρέψιμες συνέπειες σε όργανα όπως η καρδιά και ο εγκέφαλος.
Εάν χορηγηθούν στην εγκυμοσύνη, οι παράγοντες θα μπορούσαν να εισέλθουν στα κύτταρα του πλακούντα και να αποτελέσουν υπαρξιακή απειλή για το έμβρυο.
Περιστατικά αυτοεπιθέσεων που συμβαίνουν στο πλαίσιο του ανοσολογικού δικτύου θα έχουν ως αποτέλεσμα μυριάδες εκδηλώσεις ανοσολογικής δυσλειτουργίας, επανενεργοποίηση λανθανουσών λοιμώξεων και ακατάσχετη ανάπτυξη όγκων.
Αυτά τα εφιαλτικά σενάρια θα επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο με κάθε ενισχυτική ένεση. Τα καταστροφικά περιστατικά δεν θα μπορούν ούτε να αποφευχθούν ούτε να κατασταλούν λόγω της ίδιας τους της φύσης. Η ικανότητα διάκρισης μεταξύ “ιδικών” και “μη-ιδικών” είναι θεμελιώδης για τη ζωή. Δίνεται με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο.
Η εφαρμογή των mRNA-“εμβολίων” αποτελεί ύψιστη πράξη ιεροσυλίας. Εξισώνεται με τη γενοκτονία και πρέπει να απαγορευτεί για πάντα.
