Επιστολή προς το ΣΕΗ, απευθυνόμενη στον πρόεδρο του, κο Σ. Μπιμπίλα

Η αγάπη μας για το θέατρο, μας δημιουργεί μια πίκρα για την στάση του θεατρικού κόσμου απέναντι στον διαχωρισμό και την καταπάτηση Συνταγματικών εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που γίνονται στη χώρα μας. Το θέατρο πάντα με έναν εύσχημο τρόπο έκανε παρεμβάσεις. Τώρα “ανεβάζει” παραστάσεις και κοιτάει τη δουλειά του.

ΑΘΗΝΑ 17/7/2022

Προς πρόεδρο ΣΕΗ κο Σ.Μπιμπίλα και μέλη του ΔΣ του ΣΕΗ

Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες,

Θα ήθελα να σας συγχαρώ για την τόλμη σας να εκδώσετε τη συγκεκριμένη ανακοίνωση με αφορμή την αποφυλάκιση του Δ. Λιγνάδη μετά την καταδίκη του. Ο Ελληνικός λαός συμφωνεί απόλυτα μαζί σας και σας στηρίζει σε αυτήν την πρωτοβουλία σας να διαμαρτυρηθείτε με όλα τα πρόσφορα μέσα για αυτήν την επαίσχυντη έκβαση της υπόθεσης, που πριν μήνες συντάραξε το πανελλήνιο.

Θα ήθελα όμως, να σας επιστήσω την προσοχή σε ένα στρατηγικής σημασίας λάθος που έχετε κάνει ως σωματείο και το οποίο -δυστυχώς για εσάς- σας ακολουθεί. Μιλήσατε για «καταφανή διαχωρισμό σε πολίτες α’ και β’ κατηγορίας». Μήπως είναι πολύ αργά να θέτετε αυτό το ζήτημα, όταν εσείς οι ίδιοι έχετε πρωτοστατήσει σε αυτό, αποδεχόμενοι την απόφαση της κυβέρνησης να υποτάξετε το Θέατρο στην κυβερνητική Επιστήμη και να παίξετε μόνο για εμβολιασμένους και νοσήσαντες;

Ποιος ο λόγος όλον τον χειμώνα να μην δεχτείτε και θεατές με αρνητικό διαγνωστικό τεστ; Ποιος ο λόγος να μην βγάλετε έστω κάποια ανακοίνωση – καλή ώρα- στην οποία να δηλώνετε την αντίθεσή σας σε αυτόν τον διαχωρισμό που τώρα -τάχα μου- τον διακρίνετε και τον καυτηριάζετε με αφορμή την περίπτωση του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη;

Ξέρετε; Πρίν το Πάσχα το κράτος που τώρα αφήνει ελεύθερο έναν βιαστή αδιαφορούσε για το αν ζήσουν ή πεθάνουν πέντε απεργοί πείνας υγειονομικοί. Δεν είδαμε από εσάς κάποια στήριξη στο δίκαιο αίτημά τους για σεβασμό στην αντίθετη επιστημονική άποψη και στην Αυτοδιάθεση και ανθρώπινη αξιοπρέπεια που αποτελεί απαραβίαστο έννομο αγαθό! Δεν είδαμε να μιμούνται τα μέλη σας -πλην ελαχιστοτάτων ηρωικών δηλώσεων και στάσεων- τους Χαϊνηδες που κάθε Κυριακή βρίσκονταν στον λόφο του Φιλοπάππου , για να παίζουν για τους μη εμβολιασμένους που δεν είχαν πρόσβαση στο θέαμα!

Τώρα μιλάτε για «καταπάτηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος και του θεσμού της Δικαιοσύνης». Πού ήσασταν όταν η κατ’ όνομα Δικαιοσύνη όριζε ως Συνταγματικώς ανεκτή την καταδίκη χιλιάδων υγειονομικών σε πείνα; Παιδιά έχουν και οι υγειονομικοί και δεν τους αξίζει να πεινούν, επειδή κάποιοι στήνουν «σκευωρίες» και «πολιτικές συνωμοσίες». Δικά σας λόγια αυτά!

Όχι, κύριοι, δεν είναι μόνο η απόφαση απελευθέρωσης του Δ.Λιγνάδη η τρανταχτή απόδειξη ότι «δεν ζούμε σε κράτος Δικαίου». Λίγες μέρες πριν οι υγειονομικοί που παλεύουν σαν τα λιοντάρια εδώ και ένδεκα μήνες με προσωπικό και οικογενειακό κόστος αλλά πίστη στον κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας που ορίζει τη συναίνεση ως αναγκαία συνθήκη για την τέλεση της όποιας ιατρικής πράξης συνελήφθησαν ύστερα από ειρηνική διαμαρτυρία και κρατήθηκαν από τις αρχές του τόπου με χειροπέδες σαν κοινοί εγκληματίες. Τις χειροπέδες που έπρεπε αυτήν τη στιγμή να τις φοράει άλλος! Ήταν εκείνη την ατέλειωτη νύχτα της 7ης/ 8ης Ιουλίου που τα παιδιά των υγειονομικών -μεταξύ τους παιδιά Αμεα και τέκνα μονογονεϊκών οικογενειών- έμειναν χωρίς τον γονιό στήριγμά τους εξ αιτίας «παραβιαστικών συμπεριφορών».

Εσείς δηλώνετε τώρα ότι δεν θα σας φιμώσουν. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για αυτό, γιατί το προηγούμενο διάστημα δίνατε την εντύπωση ότι σας είχαν φιμώσει, καθώς μετατραπήκατε σε «ρινόκερους», υποτάσσοντας το Θέατρο στην κυβερνητική πολιτική. Πόσο τρομακτικό είναι να τίθεται στην υπηρεσία του Κράτους το εργαλείο που στην πράξη δημιουργεί ρωγμές στο σύστημα και δείχνει τον δρόμο για τη δικαίωση του αγωνιζόμενου για τις πανανθρώπινες αξίες ατόμου!

Δεν ήταν μόνο οι μάρτυρες στην υπόθεση Λιγνάδη που δε φοβήθηκαν και μίλησαν δυνατά! Ήταν πριν από αυτούς και οι υγειονομικοί, από τον Διευθυντή κλινικής μέχρι την καθαρίστρια του νοσοκομείου που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην Εξουσία και είπαν ΟΧΙ. Ένα τέτοιο ΟΧΙ είχε πει και η Αντιγόνη στον Κρέοντα ο οποίος εμμονικά πρόβαλε ως υπέρτατη αξία το κατ’ αυτόν γενικό Καλό. Και ένα μικρό κορίτσι τον εξευτέλισε λέγοντας με παρρησία «ως εδώ η εξουσία σου. Υπάρχω και εγώ!»

Κι οι υγειονομικοί μας είναι «υπερήφανοι». Γιατί όσο κι αν λοιδορήθηκαν από το σύστημα, όση λάσπη και να δέχτηκαν, είχαν και έχουν δίπλα τους ανθρώπους που είχαν εξ αρχής τη διορατικότητα να αντιληφθούν τι κρύβεται πίσω από συγκεκριμένες πρακτικές.

Πού είσαστε τόσο καιρό, άνθρωποι του Θεάτρου; Πού είναι μια λέξη συμπόνοιας και στήριξης για αυτούς που δεν φοβήθηκαν; Γεμάτα τα θεατρικά έργα με τέτοια παραδείγματα, όπως αυτό του Ίψεν, όπου φαίνεται καθαρά τι σημαίνει συμπαγής πλειοψηφία (στην οποία εσείς ενταχθήκατε χωρίς καμία δυσκολία) και ποιος τελικά κατέχει την αλήθεια.

Είμαστε όντως «ζώντες και παρόντες». Όμως, όχι σε ένα μόνο έγκλημα. Σε πολλά. Και αυτά τα εγκλήματα έχουν αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Δεν αντιδράσατε τότε που έπρεπε. Ποτέ δεν είναι αργά! Ας είναι τώρα αυτή η ώρα που η κοινωνία συντεταγμένη θα προασπίσει τη Δικαιοσύνη, τη Νομιμότητα και τα…παιδιά αυτού του κόσμου. Όλα ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Αγγελική Παπαζάνη