Η σιωπή είναι συνενοχή

Επειδή οι δολοφόνοι στην υπόθεση των Τεμπών έχουν ονοματεπώνυμο και ποζάρουν στα έδρανα του κοινοβουλίου ως μέλη ποικίλων παρατάξεων, καραδοκώντας μάλιστα να επωφεληθούν στο έπακρο από την εθνική τραγωδία, έχοντας ήδη κινητοποιήσει τα φερέφωνά τους ως άλλα κοράκια έτοιμα επάνω από το κουφάρι, και επειδή ο μοναδικός αληθινός φόρος τιμής στους νεκρούς είναι η αποκάλυψη της αλήθειας και η καταγγελία του εγκλήματος, για τούτο οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δεν μπορούν να είναι βουβές.

Δεν είναι δυνατόν μέσω της σιωπής να καταγγελθούν εγκλήματα και να καταδειχθούν οι ένοχοι.

Επειδή λοιπόν η σιωπή είναι συγκάλυψη και φυσικά, όχι μόνο δεν τιμά τους νεκρούς αλλά ασελγεί επάνω στη μνήμη τους εξυπηρετώντας τους ενόχους, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε καθόλου τη σκοπιμότητα πίσω από ένα κάλεσμα με προτροπή σε “σιωπηρή διαμαρτυρία”, όπως το χθεσινοβραδινό στην πλατεία Συντάγματος.

Τα μνημόσυνα και οι επικήδειοι λόγοι ταιριάζουν καλύτερα στις εκκλησίες και τα νεκροταφεία.

Η παράσταση διαμαρτυρίας σε έναν χώρο που σχετίζεται με πολιτικό θεσμό, προφανώς έχει χαρακτήρα πολιτικής έκφρασης και αξιώνει να διατυπώσει κάτι πιο συγκεκριμένο, κάτι που δεν μπορεί να διατυπωθεί ορθά και κατανοητά μέσω της σιωπής.

Οι υγειονομικοί κατά της υποχρεωτικότητας, μέσω του θεσμοθετημένου τους φορέα του ΣΥΔΕ, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και με το αυθόρμητο σύνθημα “η σιωπή είναι συνενοχή” ξεκίνησαν την διαμαρτυρία τους με ηχηρή καταγγελία του εγκλήματος των Τεμπών. Σύντομα και άλλες συλλογικότητες που προφανώς δεν συντάσσονται με τη λογική της βουβαμάρας, κινήθηκαν δυναμικά προς το χώρο του άγνωστου στρατιώτη.

Φυσικά το πολιτικό σύστημα φρόντισε για άλλη μια φορά – και εφόσον δεν τηρήθηκαν τα προσυμφωνημένα – να επιβάλει άμεσα τη φίμωση στο συγκεντρωμένο πλήθος με τη χρήση των γνωστών παρακρατικών μηχανισμών.

Χαιρετίζουμε τους φοιτητές και τους μαθητές που με τη συγκινητική τους πρωτοβουλία να απέχουν από τις σχολές και τα σχολεία και να συμμετέχουν σε μια μεγαλειώδη και ηχηρότατη συγκέντρωση νωρίτερα την ίδια μέρα στο κέντρο της Αθήνας, με τα πολιτικά τους συνθήματα και τη σαφή τους καταγγελία, έδειξαν το δρόμο και τον τρόπο σε όλους αυτούς που τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του ΣΟΚ των πολιτικών των μνημονίων και των “φυσικών” καταστροφών, έχουν κόψει τη μιλιά τους και τους έχουν επιβάλει έναν τέτοιο καθεστώς φίμωσης, ώστε να έχουν ξεχάσει εντελώς πώς να εκφράζουν την οργή τους με ξεκάθαρα λόγια και ξεκάθαρες λέξεις.

Μετά τιμής